Çok güzel bir sözdür bu. Genelde olumsuz olarak kullanırız nedense. Çocukla çocuk olma veya olunmaz deriz.

Mesela çocuklarımızla çatıştığımız, aynı fikirde olmadığımız zamanlar oluyor ya… Genelde 2 yaşla başlıyor. “Terrible 2” diyoruz çoğu zaman. Ardından 4 yaş, 6 yaş, ergenlik derken aslında hiç bitmeden devam eden bir süreç. Çok da normal; çünkü büyüyorlar. Gelişiyorlar ve birey oluyorlar. Bağımsız olmayı ne kadar hissederlerse; o kadar da bizden farklı fikirleri olduğunu beyan etmek istiyorlar. Böyle bakıldığında çok da istediğimiz bir şey değil mi? Ne istediğini bilen, özgüveni yüksek çocuklarımız olsun. Gelin görü ki bu çocuklar bize hayır dediğinde; yap dediğimizi yapmadığı veya yapma dediğimizi yaptığında bazen kafamızda şimşekler çakıveriyor!

Hep söylüyorum ebeveyn olunca bizlere takılan bir sabır çipi var ama bu da bazen yeterli olmuyor. İşte o zaman kontrolü kaybedip biz de onların yaşına iniveriyoruz. Bağırıyoruz, çağırıyoruz. Ayağımızı yere vuruyoruz. Kendimizi yere atıp tepinmediğimiz kalıyor. İşte böyle zamanlarda yukarıdaki sözü hatırlasak: Çocukla çocuk olunmaz. O daha çocuk, ben yetişkinim desek. Kaç yaşında olursa olsun çocuklarla aramızda kaç yaş var? Onlar küçük, biz büyük. Onlar çocukça tepkileri her zaman verebilir, biz yetişkin tepkileri vermek ve onlara örnek olmaya devam etmek zorundayız. Bu konuda da rol model olduğumuzu unutmadan…

Bir diğer yazımız olan “Anne Bebek Bağı Nasıl Güçlenir?” isimli yazımıza da göz atın!

Gelelim bir de işin diğer tarafına… Çocukla çocuk olacağımız zamanlara… Yani içimizdeki çocuğun tekrar dışarı çıkacağı… Hepimizin içinde bir çocuk var; büyüme yolculuğunda biz yetişkin olurken birçok şey onu bastırıyor ve sonunda artık sesini çıkaramaz hale geliyor. Ta ki çocuğumuz olana kadar. Ondan sonra biraz biraz izin vermeye başlıyoruz onun ortaya çıkmasına. Zaten çocuklarımız da en çok bu zamanları seviyor. Hani şu beraberce katıla katıla güldüğümüz zamanlar. Olmayacak yerlerde birlikte koşup eğlendiğimiz. Onların hiç beklemediği çılgınca şeyler yaptığımız zamanlar yok mu? İşte böyle zamanlardan bahsediyorum.

Bir gün oğluma sormuştum: “Anne olarak en sevdiğin yanım nedir?” diye. “Bazen oyun oynarken çocuk gibi olman.” demişti! İşte o zaman anladım ki böyle durumlarda daha yakın oluyoruz, daha çok paylaşıyor ve eğleniyoruz.

Ama genelde nasıl oluyoruz anne babalar? Ciddi, direktif veren, öğretici. Üstelik bu hallerimizin de çoğu zaman farkında olmuyoruz. Dengeler nerede başlıyor, nerede bitiyor? Tabii ki bunlar yanlış demek istemiyorum. Ama hepsinin yeri ve zamanı var. Mesela oyun oynarken bile hep bir şeyler öğretmeye çalışmak ya da böyle oyunlar seçmek nereye kadar öyle değil mi? Hatta ben babaların bu konuda daha başarılı olduğunu düşünüyorum. Onlar kendileri de eğlenerek oynamıyorlar mı çoğunlukla? Anneler ise hep kontrol ve organize eder durumda.

O zaman diyorum ki sevgili anne babalar; arada şöyle içimizdeki çocuğa kulak verip ortaya çıkmasına izin verelim. Emin olun bu zamanlarda hem biz hem de çocuklarımız çok daha fazla eğleneceğiz. Tabii ki nerede ve nasıl olacağını, nerede dur diyeceğimizi bilerek. Yetişkin değil miyiz, bunu da kolayca yaparız.

Çocukla çocuk olmayı da olmamayı da bilmek lazım…